Over vertrouwen, openheid en de fluisteringen van de natuur
“Als je je geheimen aan de wind onthult, verwijt hem dan niet dat hij ze doorvertelt aan de bomen.”
– Kahlil Gibran
Het is mei 2025. De zon lijkt deze maand haar plicht bijzonder serieus te nemen. Elke ochtend opent ze het gordijn van de hemel met gouden vingers, alsof ze zeggen wil: “Kom maar. Vandaag is er weer.”
Ik loop door mijn tuin, tussen het frisse groen van jong blad en bloeiende bermen. De geur van fluitenkruid en vochtige aarde stijgt op. Vogels zingen zonder schaamte hun verhalen. Alles leeft. Alles zegt iets. Alles communiceert.
Het is in deze eenvoud van de natuur dat de woorden van Kahlil Gibran bij me terugkomen. Over geheimen en de wind. Over wat je deelt, en hoe het een eigen leven gaat leiden. Het is een zachte waarschuwing, een poëtische spiegel.
In ons leven delen we allemaal stukjes van onszelf. Soms in vertrouwen, soms impulsief. Een fluistering tegen de wind, omdat het oplucht. Omdat we even gehoord willen worden, zonder oordeel. Maar de wind kent geen geheimen. Hij beweegt. Hij draagt. En voor je het weet fluistert hij jouw woorden verder, tegen een boom, een vogel, een ander oor.
Hoe spannend het soms is om jezelf echt te laten zien. Om iets uit te spreken wat je al lang in je draagt. Iets wat misschien klein lijkt voor de ander, maar groots voelt voor jou. De behoefte om te delen is menselijk. Maar het vraagt ook moed en bewustzijn.
Wat wil je echt kwijt? En aan wie? Is het de wind? Of is het iemand die jou werkelijk kan dragen, begrijpen, terugspiegelen?
In deze tijd van bloei en groei laat de natuur ons iets belangrijks zien: alles heeft zijn tijd, en alles heeft zijn plek. De bomen luisteren, maar ze spreken niet terug. De wind beweegt, maar blijft nooit stilstaan. Mensen – wij – zijn anders. Wij kunnen kiezen aan wie we wat geven. Wij kunnen bepalen wanneer iets klaar is om naar buiten te komen.
En toch… is er ook schoonheid in het gewoonweg uitspreken. In het even vrijlaten van een gedachte, een gevoel. Niet alles hoeft geheim te blijven. Niet alles moet perfect verwoord zijn. Soms is het juist helend om je eigen waarheid zachtjes aan de wind te geven, en erop te vertrouwen dat die zijn weg wel vindt.
Dus vandaag, in deze zachte maand mei, nodig ik je uit om stil te staan. Om je voeten te voelen op de aarde. Om je zintuigen open te zetten. Wat hoor je? Wat ruik je? Wat voel je?
En als je iets in je draagt dat eruit wil… kies dan jouw wind. Of je boom. Of je veilige luisteraar. Maar onthoud: wat je deelt, leeft voort. In geluid, in herinnering, in een ander hart.
En dat, lieve lezer, is soms precies wat nodig is.
Joyousness me-time
Verginia Spier
Zorg goed voor jezelf
Jij bent bent belangrijk